เท้าหนาค่อยๆเดินเข้าไปประชิดดงเฮ
ความโกรธและโทสะที่มาบดบังความรู้สึกของอีกคนลดลงทันที เมื่อเห็นหยาดน้ำตาหยดแรกของดงเฮประแก้มใสที่แดงก่ำ
ริมฝีปากบางถูกขบกัดจนช้ำ ด้วยความเสียใจและสะกัดกั้นอารมณ์ที่เกิดขึ้นจากยา
“...ดงเฮ...”
เสียงทุ้มที่เรียกอย่างแผ่วเบา มือหนายกขึ้นจับที่ต้นแขนเรียวสองข้างเบาๆ
ดวงตาคู่สวยที่คลอน้ำใสมองสบตาคมอย่างหาคำตอบในนั้น
แววตาที่ไม่แน่ใจของดงเฮทำให้คิบอมต้องกดจูบลงบนริมฝีปากที่ยังถูกขบกัดไว้เบาๆอย่างอ่อนหวานและนุ่มนวลที่สุดจนริมฝีปากนั้นต้องเผยออกรับเอง
“อือ......”
“........”
“......ฉันจะไม่รุนแรงกับนายอีกแล้วนะ
ฉันสัญญาแล้วนี่ จำได้มั้ย”
เสียงทุ้มที่เอ่ยบอกติดริมฝีปากบางแผ่วหวาน
อ่อนโยนที่สุดเท่าที่ลีดงเฮเคยได้ยิน ทำเอาน้ำตาไหลออกมาอีกครั้ง
มือหนาโอบรอบไหล่บางแล้วช้อนอุ้มเข้าด้านในห้องไป
ร่างบางที่ถูกวางลงบนเตียงกว้าง
ผืนผ้าปูสีน้ำเงินเข้มแบบเดิมที่เขาเห็นเป็นประจำยังอยู่เหมือนเดิม
“ฮึก....ฉัน...ไม่...”
หลังบางที่สัมผัสผืนฟูกนุ่มเริ่มสะอื้นออกมาเบาๆ
ทำเอาคนที่เริ่มจะเข้าใจและเริ่มจะอ่อนโยนขึ้นมา หงุดหงิดขึ้นมาอีกครั้ง
“ทำไม
นายยังจะปฏิเสธฉันอีกรึไง”
มือหนาของคิบอมกำรวบข้อมือบางที่ยกมาปิดใบหน้าหวานออกแนบกับเตียงอย่างที่ไม่ได้รุนแรง
“ฮึก..ก...ฉัน...ฉะฉันไม่อยากให้...ฮึก...เรามีอะไร...กันแบบนี้...อึก..อีกแล้ว”
เสียงหวานเอ่ยบอกอย่างยากลำบาก
น้ำตาที่สั่งให้ไหลออกมากับความรู้สึกที่แล่นพล่านไปทั่วเรียกร้องสิ่งที่มากกว่า
“ทำไม
ฉันไม่เข้าใจ ทำไมเราถึงต้องห่างกัน ทำไมเจอหน้ากันทุกวันเหมือนเดิมไม่ได้ ทำไมเรามีอะไรกันไม่ได้”
“แล้วทำไม...อึก...เราถึงต้อง...มีอะไรกันด้วยล่ะ...ฮึก...มันเป็นสิ่งที่...ฮึกๆ
คนรักเข้าทำกัน...ไม่ใช่เหรอ...”
“........”
หยาดน้ำตาที่ไหลไม่ขาดสายนั้นคงไม่เศร้าเท่าน้ำเสียงที่ดงเฮเอ่ยออกมาราวกับ...แทบขาดใจ
“นาย...ฮึก...นายไม่ได้รักฉัน...ฮือ...เราเป็นแค่เพื่อนกัน”
“..........”
ดวงตาคมที่สั่นไหวจดจ้องมองภาพของเพื่อนสนิทที่มีหยาดน้ำตาเปื้อนแก้มใส
ดวงตาหวานที่บวมช้ำมองมา เจือกระแสความในใจอะไรบางอย่างที่เขาเริ่มจะเข้าใจมัน
“.......ฉัน.......ดงเฮ...”
ความสับสนยังคงวิ่งพล่านไปทั่วในสมอง
แต่ใจดวงแกร่งกลับเต้นเร็วแรงแปลกๆที่มักจะเกิดแค่กับเพื่อนเขาคนนี้คนเดียว
สติน้อยนิดที่มียังคงทำงานได้ดี
ดงเฮมองเห็นความสับสนนั้น
และเขาไม่คิดจะปล่อยให้เหตุกาณ์ที่อาจทำให้เขาเผลอตัวเผลอใจไปกับคิบอมเกิดขึ้นอีก
ความปวดใจที่มีอำนาจมากกว่ายาที่ได้รับนั้นมีค่าแค่ททางความรู้สึกแต่ทางร่างกายยังคงมีปฏิกิริยาที่ห้ามไม่ได้
ร่างบางผยุงกายสั่นเทาของตัวเองหมายจะเลี่ยงเข้าห้องน้ำไป
มือบางดันร่างหนาที่คร่อมตนเองออกเพียงนิด
คิบอมที่ยังอยู่ในภวังค์ความคิดจะยอมผละออกอย่างไม่รู้ตัว
“นายจะไปไหน”
ดงเฮปาดน้ำตาออกแล้วลุกขึ้นยืนยังไม่ทันจะก้าวไปไหนจะถูกคิบอมคว้าแขนไว้ออกแรงดึงเพียงนิด
ร่างบางที่ไร้เรี่ยวแรงก็เซลงนั่งบนตักหนา
“อ้ะ....”
ดวงตาหวานที่น้ำตาแห้งไปบ้างสบเข้ากับนัยน์ตาคมที่มองมานิ่ง
คนหนึ่งอยากจะหนีจากหัวใจตนเองที่บอกคำว่ารักแก่คนตรงหน้าซ้ำๆ
กับอีกคนที่ตามหาคำตอบของหัวใจที่เต้นแรงทุกครั้งเมื่ออยู่กับคนตรงหน้า
แรงดึงดูดระหว่างกันเรียกร้องให้ใบหน้าคมเคลื่อนเข้าใกล้ใบหน้าหวาน
อย่างแผ่วเบา...ริมฝีปากหนาแนบลงบนกลีบปากสีสดที่บวมช้ำอย่างนุ่มละมุนที่สุด
ริมฝีปากร้อนเม้มกลีบสีช้ำอย่างนุ่มนวล อย่างค่อยๆรับรู้ทางหัวใจ
คิบอมกำลังหาคำตอบที่มันกำลังจะบอกเขา อีกนิดเดียวเท่านั้น
คำตอบอยู่ตรงหน้านี้แล้ว
ความอ่อนโยนที่ช่างแตกต่างจากคิบอมคนก่อนที่โมโห
หึงหวงจนหน้ามืด ทำเอาดงเฮที่มีแผลในใจจากครั้งนั้น รับรู้ได้อย่างเต็มที่
จูบที่หวานละมุนราวบอกรักกันอย่างนี้
น้ำตาไหลอาบแก้มนวลอีกครั้ง
เสียงสะอื้นที่ลอดออกมาเมื่อจูบหวานปรับเปลี่ยนมุม เปลือกตาขาวหลับลงพริอมกับดันหยาดน้ำตาออกมา
...รัก...รักผู้ชายคนนี้มากจริงๆ
“ฮึก...ฮือ...”
ใจดวงแกร่งเจ็บแปลบเมื่อเสียงสะอื้นดังออกมาพร้อมกับความรู้สึกชื้นจากหยาดน้ำตาที่หยดลงโดนแก้มเขา
ปากหนาผละออกมองคนในอ้อมกอดที่ยังนั่งสะอื้นเบาๆ บนตักแกร่งของเขา
“ฮึก....อึก...คิบอม...ฉันรักนาย....”
“...........”
“อึก...ฉันรักนาย....แบบคนรัก..ฮึก...ไม่ใช่แค่เพื่อน...อึก...ที่เป็นอยู่..อย่างนี้.....”
เสียงหวานเอ่ยบอกพร้อมน้ำตาเปื้อนใบหน้า
ความรู้สึกที่ท่วมท้นล้นออกมา ไม่อาจกักเก็บเอาไว้ได้อีก
“............”
“นาย....อึก...รักฉันบ้างมั้ย....”
“..........”
“......ฮึกๆ....”
ไม่มีเสียงทุ้มเอ่ยตอบกลับมา
มีเพียงเสียงสะอื้นเบาๆของดงเฮที่ดังอยู่ในห้องชุดกลางดึกเช่นนี้
ร่างกายที่ถูกสิ่งสกัดสั่งให้เป็นไปตามต้องการ
ไม่อาจบังคับจิตใจในนาทีนี้ของดงเฮได้ เมื่อมือหนาที่โอบเอวบางค่อยๆคลายออก
ใจดวงน้อยเจ็บแปล้บเมื่อความหวังน้อยนิดยิ่งดูริบหรี่
....คงไม่สินะ....ดีเหมือนกันมันจะได้จบซะที
ดงเฮดันอกแกร่งออกเพื่อจะลุกขึ้นพร้อมน้ำตาเปื้อนหน้าหวาน
แต่ไม่ทันจะลุกขึ้น มือแกร่งก็เข้ารวบเอวลงนั่งตักหนาอีกรอบพร้อมแรงกอดแน่น
หน้าคมซุกลงกับแผ่นอกบาง
“...ฉัน....เพิ่งเข้าใจ....”
“.........ฮึก...”
ไม่รู้ว่าคิบอมจะตอบว่าอะไรแต่ตอนนี้ดงเฮยอมทุกอย่างแล้ว
แค่คิบอมไม่ผลักไสเขาหลังจากบอกรักแล้วก็ตาม
ใบหน้าคมเงยขึ้นมองคนที่ยังมีหยาดน้ำตาไหลไม่ขาด
มือหนายกขึ้นเช็ดหยดน้ำใสออกจากแก้มนวลอย่างเบามือ
แล้วจ้องมองเข้าไปมนดวงตาคู่นั้นแล้วเอ่ยต่อ
“...ว่า....ระหว่างเรา....มันคือ....ความรัก...”
“...ฮึก...คิบอม...”
หยาดน้ำที่เพิ่งถูกเช็ดออกไปไหลออกมาอีกครั้ง
ทั้งยังหนักกว่าเดิม ดงเฮโถมตัวเข้ากอดร่างหนาแล้วร้องไห้หนัก
“ฮึก...ฉัน..ฮึก
คิดว่า...เราจะ ฮือ..จบกัน...อึก...ซะแล้ว”
เสียงหวานสะอื้นบอกทุกอย่างที่คิดกลัวมานาน
แม้ว่าจะร้องไห้
แต่กลีบปากบางกลับกำลังยิ้มกว้างจนคิบอมเห็นแล้วทนไม่ไหวก้มลงบดจูบด้วยรอยยิ้มเช่นกัน
“ฉันรักนาย”
...ยินดีที่ความรักยอมหล่อเลี้ยงและหมุนรอบหัวใจทั้งสองดวงไปด้วยกันเสียที
จากรสจูบที่เรียกร้องของร่างบางกลับถูกจูบตอบอย่างอ่อนหวานอ่อนโยน
มือกร้านค่อยๆลากไล้ผิวนุ่มลื่นมือ
อาภรณ์ที่เป็นตัวกางกั้นไว้ถูกปลดออกอย่างไม่รอช้า
กายเปลือยเปล่าที่แดงก่ำนั่งคร่อมกายหนาที่ยังเหลือชิ้นส่วนด้านล่าง
ริมฝีปากร้อนบดจูบอย่างไม่สนใจสิ่งใดๆ
ขณะที่มือบางปลดเอาเข็มขัดเส้นหนาและกางเกงสีเข้มออก
“อือ...อืม...”
“อือ....ดงเฮ”
เสียงหนาเอ่ยออกมาอย่างหลงใหล ปากหนาผละออกมาซุกไซร้ซอกคอหอม
สร้างรอยรักสีสวยที่เขายิ่งชอบเมื่อมันอยู่กับดงเฮ
ริมฝีปากร้อนบดจูบไล่ลงยังแผ่นอกบางอย่างอ้อยอิ่ง
เขารู้ว่าดงเฮร้อนจนทนแทบไม่ไหวเห็นได้จากแก่นกายเล็กที่พองแข็งอยากปลดปล่อย
ที่ดงเฮก็ไม่เร่งเร้าอะไรเหมือนอยากให้เซ็กซ์ครั้งนี้เป็นไปตามความรู้สึกมากกว่าอารมณ์ที่เกิดจากการสั่งของยา
มือหนาไล้ลงสัมผัสส่วนล่างที่อยากจะปลดปล่อยมานาน
มือหนาลูบขึ้นลง อีกข้างก็บีบยอดอกสีหวานอย่างช่วยเร่งเร้า
“ทรมานมั้ย...”
ร่างบางที่บิดกายไปมาพร้อมกับครางเบาๆด้วยใบหน้าแสนเซ็กซี่ที่คิ้วเรียวขมวดเล็กน้อย
“มะไม่หรอก...มันทรมาน..มะมากกว่า...ถ้า..อึก..คนที่อยู่...ตรงนี้...อึก...ไม่ใช่นาย”
คำพูดหวานๆสื่อถึงความในใจที่ไม่ค่อยได้ยินจากดงเฮทำเอาคิบอมถูกใจมอบจูบหวานให้แทนรางวัล
“อือ...อึก...คะคิบอม...อย่าแรงนัก...”
ทั้งจูบหวานๆและมือหยาบที่ไม่หยุดเร่งเร้าช่วยใส่จังหวะให้แก่นกายเล็กจนไม่นานก็ปล่อยออกมาเปื้อนหน้าท้องแกร่ง
“อ้ะ
อ้าาา” ร่างบางที่ได้ปลดปล่อยไปเพียงครั้งเดียวยังคงไม่เพียงพอ
ดงเฮก้มลงบดจูบเร่งคิบอมอีกครั้ง
มือเล็กก็เป็นฝ่ายจับแท่งร้อนรูดขึ้นลงจนคิบอมทนไม่ไหวต้องจัดให้ตามใจ
ร่างหนาจับดงเฮให้นั่งหันหลังพิงแผ่นอกแกร่งของเขาบนเตียงกว้าง
เรียวขาบางถูกแยกออกห่าง จมูกโด่งคอยซุกไซ้ความหอมที่ซอกคอขาวที่ขึ้นรอยประปราย
มือหนาก็ลูบไล้ไปทั่วทั้งสองข้าง
ยอดอกที่เต่งแข็งขึ้นสู้มือถูกบดบี้จนดงเฮต้องบิดกายหนี
ส่วนอ่อนไหวด้านล่างก็ถูกปลุกเร้าอีกครั้งจากมือหนาที่ไล้เลยแก่นกายเล็กไปยังช่องทางที่บีบรัดตัวอยู่ไม่หยุด
“อือ...อืมมมมม”
ปากบางที่เม้มแน่นเอ่ยเสียงครางลอดออกมาเมื่อนิ้วหนากดแทรกเข้าช่องทางที่ห่างหายจากการสอดแทรกไปร่วมเดือน
ปลายนิ้วยาวค่อยๆกดเข้าหาช่องทางที่บีบรัดตัวแน่นทีละนิด
ความเสียวซ่านแล่นเข้าใส่จนร่างบางต้องยกสะโพกเข้าหาเรียวนิ้วยาวทั้งสาม
ดวงหน้าหวานแดงก่ำชุกเข้าหาซอกคอแกร่งที่พิงเป็นที่เกาะไม่ให้ตัวเองหมดแรงไปก่อน
“อ้ะ..คะคิบอม....”
ปลายนิ้วที่กดแทรกเข้าไปขยับหาจุดสำคัญไปทั่วเหมือนอย่างรู้อยากเห็น
หรือแกล้งคนน่ารักเล่นก็ไม่รู้ได้ มือบางคว้าสะเปะไปทั่วอย่างต้องการหาที่ระบายความเสียวซ่านนั้น
“อ้ะ...อ้า
อ้า...” เสียงหวานเริ่มครางเป็นจังหวะใกล้หน้าคมที่ก้มลงบดจูบเป็นระยะ
พร้อมกับมือหนาที่ใส่จังหวะเข้าออกช่องทางที่เริ่มลื่นไหลจากน้ำสีใส
เสียงฝ่ามือกระทบเนิ่นเนื้อดังลอดออกมา มือหนาอีกข้างเร่งจังหวะให้แก่นกายเล็กที่เริ่มมีน้ำขาวขุ่นปริ่มที่ยอดปลายอีกครั้ง
ทั้งแก่นกายที่ถูกลูบดึงขึ้นลง
กับมือหนาที่ยังคงถูกส่งเข้าออกทำให้สะโพกขาวร่อนไปมาเสียดสีกับแก่นกายหนาที่พองแข็งอยู่ด้านหลัง
นิ่งสร้างความกระสันได้ไม่น้อย
“อึก
อ้ะ อ้า พอ...อึก...อ่ะ อ้าๆ อ้าาาา” มือบางวางทับมือหนาที่กำรอบแก่นกายเล็กของตนเหมือนจะรั้งไว้แต่แล้วก็ทนไม่ไหวปลดปล่อยออกมาเต็มมือหนา
“ฮ้า....อึก....”
เสียงหอบเล็กพร้อมกับกลืนน้ำลายลงคอดังขึ้นจากร่างบางที่หมดแรงกับการปลดปล่อยสองรอบติดกันในเวลาเพียงนิดเดียว
เอนพิงไปกับอกแกร่งด้านหลัง
คิบอมที่ยอมปล่อยให้ดงเฮพักเหนื่อยไล่กดจูบตามลาดไหล่เล็ก
ใบหูบาง และขมับ
เมื่อได้ยินว่าเสียงหอบพร่าลงก็จับร่างบางที่ยังอ่อนแรงคว่ำหน้าลงคลานสี่ขา
“อ้ะ!” ใบหน้าหวานหงายเงยขึ้น เมื่อหันไปทางหัวเตียงอย่างตกใจ
แต่กลับต้องก้มหน้าลงซุกกับหมอนใบนุ่ม เมื่อมือหนาที่ขย้ำก้นนิ่ม แล้วแยกเปิดช่องทางสีหวานตรงหน้าเพื่อก้มลงลิ้มรส
“อ้าาา
คะคิบอม” สะโพกบางเด้งขึ้นบิดไปมาอย่างทนไม่ไหวเมื่อลิ้นหยาบกดแทรกเข้าไปด้านใน
จนเมื่อร่างหนาพอใจแล้วก็ผละออกดูผลงานตนเอง
ช่องทางที่เปียกชุ่มสีชมพูสดตัดกับแก้มก้นสีขาวลื่นมือทำให้อดใจไม่ไหว
“ทนไม่ไหวแล้ว”
เสียงทุ้มแหบพร่าบอกเบาๆ
ร่างสูงชันตัวคุกเข่าให้แก่นกายของตนตรงกับช่องทางบีบรัดนั้น
มือหนาขยับแก่นกายที่แข็งตัวอยากปลดปล่อยมานานสองสามครั้ง
แล้วจ่อเข้าที่ปากทางนุ่ม
กดส่วนปลายเข้าไปด้านในเพียงนิดก็รับรู้ได้ถึงแรงรัดรึงที่ขมิบตอดเป็นจังหวะ
“อาห์....ดงเฮ...”
เสียงทุ้มเรียกพร่าอย่างพอใจออกมาเมื่อค่อยๆดันสะโพกกดแทรกเข้าไปจนสุดอย่างช้าๆ
ช่องทางอุ่นรัดแก่นกายของเขาจนสุดเท่าความยาว
เสียงหวีดร้องเล็กๆดังลอดออกมาจากหมอนนุ่ม
มือบางกำหมอนที่หนุนแน่น
“อึก...ดงเฮมันรัดฉันแรงไป”
แก่นกายใหญ่ที่เข้าไปได้จนสุดทาง กดเข้าโดนจุดที่เรียงเสียงครางหวานได้ตั้งแต่คราแรกก็ทำช่องทางนั้นรัดแน่นจนคิบอมไม่อาจขยับแท่งร้อนของตนได้
“อ่ะ...อึก...”
ใบหน้าหวานแดงก่ำกดลงหนีความน่าอายที่ตนเองดันเผลอบีบรัดจนแน่น
เมื่อแรงที่บีบรัดลดลง
แก่นกายก็ทำงานได้ดีขึ้น แท่งยาวค่อยๆดึงออกมาอย่างช้าๆแล้วกดแทรกเข้าเสียดสีกับผนังภายในเป็นจังหวะ
มือหนาเอื้อมไปลูบคลึงแท่งเล็กด้านหน้าให้เป็นจังหวะเดียวกัน
จากแรงเสียดสีที่ไม่เร็วนักในช่วงแรก
กลับค่อยๆเพิ่มความถี่เร็วมากขึ้น
สะโพกหนาไหวกดแทรกแก่นกายตนเองเข้าหายไปในช่องทางที่ฉ่ำชื้น
“อ้ะๆๆๆๆ
อึก อ้าๆๆ”
ใบหน้าหวานยอมเงยขึ้นจากหมอนสีขาวใบนั้น
เมื่อเก็บกลั้นเสียงครางตนเองไว้ไม่ไหว
แขนบางค้ำยันสั่นไหวเมื่อสะโพกหนาเคลื่อนที่เข้าออกเร็วจนกลุ่มผมหอมปลิวสะบัด
มือหนาสองข้างยึดเอวบางไว้
จับกระแทกแก่นกายเข้ารุนแรง จนสะโพกขาวเด้งไหวไปตามแรงกระแทก
“อ้ะ
ยะ อย่ากระแทก..อ้า แรงอย่าง อือ นี้” เสียงหวานบอกแทบไม่ได้ศัพท์
เมื่อแรงที่ส่งเข้ามาไม่ได้ลดแรงลงเลย
“ทำไมล่ะ...อึก...ฉันรู้ว่านายชอบ”
คิบอมยกยิ้มพอใจ ก้มลงมองภาพท่อนร้อนแข็งของตนดันเข้าหายไปด้านในจนมิดแล้วดึงออกมาใหม่อย่างนั้นซ้ำๆ
ดงเฮที่ถูกท่อนแข็งกระแทกเข้าจุดกระสันย้ำๆต้องไหวสะโพกไปมา
มือบางที่หมดแรงค้ำ ฟุบซบหน้าหวานลงหมอนนุ่มเปลี่ยนมาบีบยอดอกตนเองอย่างต้องการ
องศาที่เปลี่ยนไปของท่าทางทำให้สะโพกขาวเด้งขึ้นคิบอมยิ่งถูกใจ
ส่งแรงใส่ไม่ยั้งจนเสียงของแผ่นท้องแกร่งกระทบกับแก้มก้นนุ่มดังออกมา
“คะ
คิบอม...อ้ะ ฉะฉัน อ้าๆๆ ดะ เดี๋ยว อ้าๆๆๆๆ”
ไม่แม้สนใจเสียงห้ามหวานๆที่กำลังจะบอกอะไร คิบอมยกเอวบางขึ้นเล็กน้อยเพื่อให้มือหนาจับแก่นกายเล็กได้ถนัดยิ่งขึ้น
จังหวะรัวเร็วรั้งรูดส่วนอ่อนไหวที่ใกล้ปลดปล่อยไม่หยุด
“อึก
อ่ะ อ้ะ ฉัน จะ...”
“จะถึงแล้วใช่มั้ย”
เสียงทุ้มถามพร่าขณะที่โน้มตัวลงกดจูบตามลาดไหล่เล็กและแผ่นหลังขาวนวล
สร้าวรอยสีกุหลาบปลิวกระจายทั่ว
“อือ.....อ้า!!!!!”
เพียงไม่นานมือหนาก็ปลดปล่อยให้แก่นกายเล็กหายคับพองอีกครั้ง
แล้วตนเองก็กระแทกส่งแรงกดเข้าลึกฉีดพ่นหยาดหยดสีขาวเข้าด้านในช่องทางที่บีบรัดจนของเหลงไหลล้นออกมา
“อาห์....”
“ฮ้า...แฮ่ก....”
ดงเฮหมดแรงฟุบไปกับหมอนโดยมีร่างหนาที่ทาบทับลงมาโดยที่แก่นกายยังอยู่ในช่องทางนั้น
“เหนื่อยแล้วเหรอ”
ริมฝีปากหนากดจูบไล้ไปตามท้ายทอยขาว เรือนผมหอมที่ยาวเกลี่ยคอถูกปัดออกเพื่อจะได้สร้างรอยจูบที่ชัดเจนขึ้น
“ฮ้า...เหนื่อยซิ
แฮ่ก...ฉันคนเดียว...อึก...ตั้งกี่รอบแล้ว” เสียงหวานเอ่ยบอกเหมือนจะติดงอน
เขาไม่ได้งอนคิบอมแต่อย่างใด เขากำลังงอนที่เจ้ายาที่เขาสมัครใจกินเข้าไปเองดันไม่ยอมหมดฤทธิ์ซะที
“อืม
ใช่ นายคนเดียวตั้งสามรอบแล้ว....งั้นฉันต้องสามรอบด้วย”
“!!!
ได้ยังไง ไม่ไหวหรอก...! อ้ะ..เดี๋ยว นี่ อ้า~~”
เสียงหวานร้องหลงเมื่อคิบอมถอดแก่นกายตนเองออก
และจัดการพลิกร่างบางของดงเฮให้ขึ้นนอนทับอยู่ด้านบนแทน
“จะทำอะไรน่ะ”
แผ่นอกบางแนบไปกับหน้าท้องแกร่ง ขณะที่ใบหน้าหวานเงยขึ้นเอ่ยถาม
“ก็
เหมือนฤทธิ์ยาจะยังไม่หมด นายอยากให้ฉันช่วยต่อ...ก็ต้อง....ทำเองนะ”
คิบอมว่าขึ้นพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่ดงเฮเห็นปุ้ปก็เห็นวี่แววความน่าอายจะซาดซัดเข้ามา
“อะ..อะไร”
เสียงหวานถามอย่างไม่แน่ใจ
“ก็...ออนท๊อปไง...”
“ตะ
แต่ฉันเหนื่อยแล้วนะ” ดงเฮพยายามอ้อนขอ แต่ก็ไม่เป็นผล เมื่อคิบอมเอ่ยต่อ
“ตามใจแฟนหน่อย
ไม่ได้เหรอ”
“.......”
ริมฝีปากบางถูกกัดฉับ พร้อมใบหน้าแดงก่ำ
เขินอายอยู่ไม่น้อยที่ได้ยินคำนี้จากคนๆนี้
เล่นพูดกันอย่างนี้
จะปฏิเสธยังไงล่ะเนี่ย
ดงเฮไม่พูดอะไรต่อ ดวงตาหวานค้อนใส่เล็กๆ แต่ก็ค่อยๆพยุ่งตัวเองขึ้นมานั่งคร่อมแผ่นหน้าแข็งเป็นลอน
มือบางลูบไปตามรอยหยักโค้งบ่งบอกความแข็งแรงด้วยใบหน้าแดงๆ
ใบหน้าหวานมองสบนัยน์ตาคมที่มองมาอย่างถูกใจด้วยความเขินอายแต่เซ็กซี่เร้าใจอย่างบอกไม่ถูก
“อือ...”
เมื่อเห็นว่าดงเฮไม่รู้จะเริ่มต้นยังไง
กายหนาจึงหยัดตัวขึ้นสูงเล็กน้อยเพื่อพิงกับหัวเตียง
มือหนาคว้าเอาต้นคอเล็กให้โน้มเข้าหาเพื่อบดจูบร้อน ริมฝีปากที่แนบสนิทกัน
ลิ้นเรียวส่งเข้าเกียวพันแลกรสจูบหวานล้ำ ส่งต่อความรู้สึกที่ตรงกัน...ความรัก
มือหนาเริ่มลูบไล้ไปตามเอวคอดบางทั้งที่ยังไม่ผละริมฝีปากออกมา
ขึ้นมายังแผ่นอกจนเจอเม็ดทับทิมสีสวย ปลายนิ้วหนาบดบี้จนแผ่นอกบางต้องเบนหนีเล็กๆ
“อือ
อื้ออ...” เสียงหวานครางลอดออกมา คิบอมยิ่งชอบใจ
คว้ามือเล็กให้เลื่อนไปจับแก่นกายหนาที่เริ่มแข็งขึ้นมาอีกครั้งของเขา
มือเล็กที่หดหนีในคราแรก
ก็ค่อยๆเริ่มใส่จังหวะช้าๆ มือหนาก็เช่นกันลูบบดคลึงแก่นกายเล็กไม่ต่างกัน
“อึก
อือ...” ปลายนิ้วหนาไล้ลงด้านล่างแล้วส่งนิ้วยาวเข้าลึกในช่องทางที่บีบรัดแต่ชุ่มฉ่ำไปด้วยหยาดน้ำสีขาวของเขา
ดงเฮยกสะโพกขึ้นเล็กน้อยเพื่อให้มือหนาได้ส่งเข้าลึกมากขึ้น
ริมฝีปากที่ถูกปล่อยเป็นอิสระครางหวานอย่างพอใจอยู่ข้างใบหูหนา
“อือ...พะพอแล้ว...”
เสียงหวานร้องบอกขณะที่จับแก่นกายหนาเข้าจ่อที่ช่องทางของตนเอง
ปลายเล็บเรียวกดเข้ากับท่อนแขนแกร่งอย่างระบายความเสียงซ่านที่เกิดขึ้น
กลีบสีสวยด้านล่างค่อยๆกลืนแท่งร้อนยาวเข้าไปช้าๆจนคิบอมต้องกัดฟันไม่ให้ไหวสะโพกกระแทกเข้าไปที่เดียวจนสุดเสียก่อน
หากแต่ยังไม่ทันที่แท่งร้อนหนาจะเข้าไปจนสุด
ดงเฮกลับค้ำที่หน้าท้องแกร่งดันไว้ไม่ให้ตนเองทรุดกายลง
“อ้ะ
อ้า...มัน...อือ...มันลึกไป” ปากเรียวเม้มสลับคลายอย่างเสียวซ่าน ไม่ต่างกับคิบอมที่ทนไม่ไหวจับสะโพกบางกดลงจนสุด
“อ้ะ
อ้า!!!”
จากที่หวังจะให้ดงเฮคุมเกมส์ทั้งหมดแต่เขากลับทนไม่ไหวเสียเองก่อน
ไหวสะโพกเข้าหาก้นนุ่มที่แนบไปกับท้องแกร่งของเขา
“อ้ะๆๆๆ
อื้ออออ” เสียงหวานร้องสั่นไหวตามจังหวะที่กายถูกกระแทกจากด้านล่าง
“อ่าห์...ไม่ลึกไปแล้วใช่มั้ย”
คิบอมบอกออกมาอย่างที่เห็นว่าดงเฮเริ่มเคลิ้มตามเขาแล้ว
เมื่อในตอนแรกเจ้าตัวเล่นกดหน้าท้องเข้าไม่ยอมทิ้งน้ำหนักลงมา
เขาเลยต้องจัดการให้ชินเองเสียเลย
“อ้ะ
บะบ้า อื้อออ” เสียงหวานว่าออกมาได้นิดเดียวก็ถูกกดจูบแรงๆแทนการลงโทษ
“ว่าแฟน
บ้า อย่างนี้ได้ไงกัน”
อีกครั้งกับคำที่ทำให้เขินอายได้ไม่น้อย
แม้ว่าเรื่องที่ทำกันอยู่จะดูน่าอายกว่า
หากแต่มันเกิดขึ้นระหว่างเขาสองคนมานานแล้ว ในทางกลับกันคำว่า ‘แฟน’ ต่างหากล่ะที่เพิ่งเกิดขึ้น
“ว่าไง
ตอนนี้ลองขยับเองดูได้แล้วนะ” อดีตหนุ่มเพลย์บอยยกยิ้มเจ้าเล่ห์อีกครั้ง
ชอบใจที่ทำให้แฟนหมาดๆหน้าแดงแล้วหน้าแดงอีก
“....”
มีเพียงริมฝีปากที่เม้มแน่นอย่างงอนๆกับสายตาค้อนๆมองกลับมา
มือบางที่เริ่มค้ำไปที่หน้าท้องแกร่งอีกครั้งแต่ครั้งนี้คือการเป็นตัวช่วยดันให้สะโพกนิ่มเคลื่อนที่ขึ้นลงได้สะดวกขึ้น
“อึก...อือ...อาห์...”
เสียงหวานครางออกมาเมื่อเป็นฝ่ายคุมเกมส์เองก็เป็นไปอย่างพอใจ
ภาพแก่นกายหนาถูกส่งเข้าด้านในช่องทางสีสวยเห็นชัดขึ้น
เมื่อเจ้าของนั่งพิงหัวเตียงมองไปพลาง มือหนาก็ยกขึ้นขยี้เม็ดสีสวยแรงๆ
มีเป็นบางจังหวะที่ไหวสะโพกขึ้นแทกสวนขี้นไปจนเสียงหวานร้องหลง
“อ้าาา
อะ คะคิบอม อื้อออ” เรี่ยวแรงที่สูญเสียไปจากการปลดปล่อยหลายรอบทำให้ดงเฮต้องร้องหามือหนาให้ช่วยพยุงเอวบาง
คิบอมยืดตัวขึ้นมาปรพกบจูบหวานและเป็นฝ่ายไหวสะโพกเข้าใส่
“อื้อๆๆๆ”
ปากบางที่ถูกปปิดกันร้องครางตามจังหวะสะโพกที่กระแทกเข้า
“อาห์...ดงเฮ...”
เสียงทุ้มครางต่ำอย่างพอใจในรสรัก และถูกใจยิ่งนักกับคนรักคนนี้
มือหนาผละจากเอวบางข้างหนึ่ง
เพื่อลูบไล้แก่นกายเล็กที่ปริ่มหยาดสีขุ่นที่ส่วนปลาย แผ่นหน้าท้องเรียบขาวเด้งเข้าหามือหนาอย่างเรียกร้อง
“อื้อ...อ้าๆ
คิบอม...”
เสียงเรียกหวานหยดดังขึ้นที่ริมหูหนาบ่งบอกให้รู้ว่าปลายทางใกล้เข้ามาแล้ว
คิบอมเร่งสะโพกเข้าใส่ให้ทันถึงปลายทางของสวรรค์พร้อมกัน
ใบหน้าเรียวหงายเชิดขึ้น ปลดปล่อยเสียงครางหวานลั่นห้องนอน
พร้อมกับน้ำสีขาวขุ่นที่ฉีดออกเปื้อนหน้าท้องแกร่ง
คิบอมส่งสะโพกแรงหนักเข้าสุดท้ายอย่างแรงแล้วน้ำรักสีขาวก็ฉีดเข้าเต็มช่องทางรักจนดงเฮอุ่นวาบในช่องทางภายในและชื้นแฉะที่เรียวขาขาวเมื่อมันไหลย้อนออกมาตามซอกขาขาว
“ฮ้า
...แฮ่กๆ”
ดงเฮหมดแรงทิ้งกายลงทับคิบอมที่รวบเอาเข้าอ้อมกอดตนเองแล้วกดจูบที่ขมับอย่างอ่อนโยน
มือหนาลูบที่ไหล่เล็กไปมา
“ดงเฮ...ฉันรักนาย...”
“.....”
