“อ้ะ..ซีวอน...ดะ.เดี๋ยวซิ..” มือบางพยายามดันหน้าคมออกจากซอกคอตัวเองเบาๆ
“อืม...อีกนิดนึงนะ” ต่อรองด้วยเสียงทุ้มเคลิ้มๆ แต่ ‘นิดนึง’ของซีวอนทำไมกลายเป็นการช้อนร่างบางเดินเข้าห้องนอนซะได้ก็ไม่รู้
“อื้อ...อือ...ซี...วอน เดี๋ยวก่อน..อย่าเลยนะ...ฉะฉัน....” เสียงหวานเอ่ยไม่เป็นประโยคเพราะมือหนาล้วงมาในเสื้อตัวบางแล้วลูบไล้ผิวลื่นไปทั่ว จนเจอจุดที่จำต้องเลิกเสื้อขึ้นแล้วผละริมฝีปากออกจากคอหอมเพื่อชิมรสหวานบนยอดอกสีสด เรียวปากร้อนขบเม้มอย่างไม่อยากละออกจากรสหวานนั้น
“อ้าาา...อ้ะ...เดี๋ยว” ฮยอกแจตกใจเมื่อคราวนี้ซีวอนไม่เพียงแค่เลิกเสื้อตนขึ้นแต่กลับค่อยๆปลอดเอาอาภรณ์ชิ้นล่างของตอนออกด้วย มือบางรีบดึงเสื้อที่ถูกเลิกขึ้นให้ลงมาปิดส่วนล่างที่เพิ่งถูกพรากเสื้อผ้าไป กลายเป็นว่าตอนนี้ร่างบางมีแค่เสื้อเชิ้ตตัวยาวที่ปิดส่วนล่างได้บ้างเล็กน้อย แต่ยังโชว์เรียวขาขาวที่หดชิดกันอย่างอายๆ
“ฮยอกแจ...ผมขอได้มั้ย” ร่างหนากดจูบที่ปากแดงฉ่ำแรงๆแล้วเอ่ยชิดริมฝีปากบางด้วยเสียงพร่าที่บอกให้รู้ว่าอารมณ์ภายในมันกำลังต้องการร่างบางตรงหน้ามากมายแค่ไหน
“คะ คือ...อ้าาา...ซีวอน ไม่นะ..อย่านะ..อย่า...เพิ่งเลย..อ้ะ ๆ” มือหนาลูบไล้ไปทั่วโดยไม่รอคำตอบ ลูบไล้ลงต่ำไปที่ส่วนอ่อนไหวกลางลำตัวขาวบางจนเสียงหวานร้องคลอ ขาเรียวพยายามหนีบเข้าหากัน
ใจดวงน้อยเต้นไหวแรงเพราะคิดว่าคราวนี้ซีวอนคงเอาจริงไม่มีท่าทีว่าจะผละออกอย่างทุกครั้งที่จูบกันจนตัวร่างบางเองเข่าอ่อน ร่างหนาก็ยอมเลิกสานต่อให้ฮยอกแจได้พักหายใจบ้าง ซึ่งต่างกับคราวนี้ที่มานอนอยู่ยนเตียงซะแล้ว
“อ้ะ...ซีวอน!! ไม่เอานะ..ยะ อย่าเพิ่งนะ..ฉัน ยังไม่พร้อม” ดวงตาหวานช้อนขึ้นมองดวงอารมณ์ที่เกิดขึ้นดวงตาปรายปรอย กับมือบางที่คว้าไปที่มือหนา อย่างนั้นกลับส่งผลตรงข้ามเป็นมือกร้านกอบกุมไปที่ส่วนอ่อนไหวของฮยอกแจแล้วขยับขึ้นลง ใบหน้าหวานเชิดขึ้นเมื่อซีวอนก้มลงดูดเม้มที่ยอดอกพร้อมทั้งขยับส่วนล่างของเขาแรงขึ้น
“อ้าาาา...”
“ฮยอกแจ...ไม่ต้องกลัว ฉันไม่ทำอะไรหรอก” เสียงเข้มเอ่ยปลอบร่างบางด้วยน้ำเสียงกรุ่นอารมณ์ เพราะว่าท่อนกลางลำตัวก็แข็งขืนขึ้นมาเช่นเดียวกันแล้ว มือหนาถอดกางเกงตัวหนาสีดำของตนออก ในขณะที่ก้มลงบดจูบร้อนให้ฮยอกแจได้คล้อยตาม
“อืม....อ้า..อย่า...ซี..วอน..ฉะ ฉัน........อื้มมม” เสียงหวานถูกเรียวปากที่เม้มแน่นกลั้นไว้ เสียงหวานและอาการที่กายบางบิดไปมาช่างเย้ายวน จนร่างหนาทนไม่ไหวเอาแท่งร้อนของตนแนบคู่กับส่วนอ่อนไหวของร่างบางแล้วขยับขึ้นลง โดยมือหนาคว้าเอามือบางมาซ้อนไว้แล้วขยับขึ้นลงไปพร้อมกัน
มือบางกอบกุมแท่งร้อนทั้งสองที่เสียดสีไปมาด้วยใบหน้าแดงจัดทั้งอารมณืที่พุ่งขึ้นสูงและความเขินอายนั่นอีก ฮยอกแจเพียงวางมือบางลงไปเท่านั้น เพราะมือหนาที่วางทับเป็นฝ่ายนำ นิ้วร้อนขยับขึ้นลง แล้วกดไปที่ส่วนปลายของแก่นกายสีหวานที่มีน้ำสีใสไหลออกมาเล็กน้อย
“อ้ะอ้า...อ้าาา”
“อืม...ฮยอกแจ” เสียงทุ้มกดต่ำอย่างพอใจ ซีวอนยังไม่คิดที่จะทำอะไรไปมากกว่านี้เพราะเขาอยากให้ฮยอกแจพร้อมจริงๆ เขาขอความสัมพันธ์ถึงเพียงแค่จุดนี้ก่อน หากไม่เพราะที่ผ่านมาหลายๆวันเขาต้องอดทนมามากแค่ไหน นอนข้างกัน ก็มีร่างบางหอมๆ ผิวขาวใสที่มีร่องรอยขบเม้มตามซอกคอจากฝีมือเขาเอง เขาต้องอดทนไว้ขนาดนี้มันก็ทนไม่ไหวแล้ว
“อ่ะ...มัน..ฉะ..ฉัน..ใกล้..อ้ะ แล้ว” ไม่นานร่างบางสั่นไหวเล็กน้อยไปตามแรงมือหนาที่จับมือเขาขยับไปพร้อมกันบอกถึงสิ่งที่มันดุดดันใกล้จะถึงจุดแล้ว
“อืม...พร้อมกันนะ” แล้วมือหนาก็ขยับแท่งร้อนรุนแรงจนฮยอกแจรู้สึกวูบ แล้วแก่นกายทั้งสองก็กระตุกฉีดพ่นน้ำสีขาวขุ่นออกเปรอะไปทั่วบางส่วนเลอะไปที่หน้าท้องขาวบางที่เคลื่อนไหวขึ้นลงจากการหอบหายใจ
“อ้ะ...ซีวอน อย่านะ” เสียงหวานร้องห้ามเมื่อรู้สึกว่าลิ้นร้อนกำลังเลียวนไปทั่วแผ่นท้องของตัวเองเพื่อเก็บกวาดหยาดหยดขาวที่เพิ่งจะปลดปล่อยออกมา
“...อืม” เสียงทุ้มครางรับอย่างไม่สนใจเท่าไหร่เมื่อชิมความหวานมาเรื่อยจนเจอรสหวานของยอดอกตรงหน้าที่น่าสนใจกว่า
“อืม..พะ.พอแล้วนะ” แผ่นอกบางเคลื่อนที่ขึ้นลงจากการหายใจ ตัวขาวจัดที่ตอนนี้เป็นสีแดงไปทั่วจากการออกเหงื่อและอารมณ์ที่พุ่งขึ้นยังไม่ลดลงจนเข้าที่ ร่างหนาได้ยินเสียงหวานบอกก็ยอมทิ้งกายลงข้างๆฮยอกแจแล้วค่อยๆโอบเอาร่างเข้าสู่อ้อมแขนตนเอง
“เหนื่อยแล้วเหรอฮยอกแจ” ริมฝีปากหนากดไปที่ขมับบางแล้วเอ่ยถามเบาๆ
“อืม..ไหนว่า...จะ..ไม่ทำอะไรไงล่ะ”
“ก็ยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ ถ้าทำจริงๆตอนนี้ผมคงยังไม่หลุดออกจากตัวคุณหรอก” ซีวอนก้มหน้าลงพูดใกล้ใบหูบางแล้วเม้มแรงที่ติ่งหูขาว
“อ้ะ...หื่น ทำไมตอนแรกไม่เห็นเป็นอย่างนี้เลยล่ะเนี่ย” ร่างบางหดหน้าหนีเรียวปากที่ยังคอยขบเม้มตามหูขาวและซอกคอไม่เลิก
“ก็ตอนนั้นผม....” ซีวอนนิ่งไปเมื่อคิดได้ว่าทำไมเขาถึงไม่เคยเป็นอย่างนี้มาก่อน กับมิรินที่เขาคิดว่ามันคือความรักแต่กลับทำไมไม่เคยรู้สึกอยากจะครอบครอง อยากจะอยู่เคียงข้าง อยู่ใกล้ๆอย่างนี้ตลอดเวลาเลยซักนิด กับมิริน เขาทั้งเป็นห่วง อยากดูแลเอาใจใส่...นั่นคือความรักจริงๆใช่มั้ยหรือว่า มันไม่ใช่...
เขาไม่คิดแม้แต่จะคิดกอดหรือหอมหญิงสาวเลยแม้แต่น้อย คอยให้เกียรติอยู่เสมอต่างกับตอนนี้กับคนนี้ แค่ฮยอกแจเข้าใกล้ ได้เห็นริมฝีปากเรียวแดงนั่นยิ่งเห็นก็ยิ่งอยากจูบ หรือได้กลิ่นหอมๆที่คุ้นเคยก็อยากจะชิมรสชาติหวานที่ติดลิ้นไม่หายนั่นสักที
“ผม...อะไรเหรอ”
“ผมอยากให้ฮยอกแจพร้อมก่อนนี่ ตอนนี้ก็พร้อมไปแล้วหนึ่งขั้นนะครับ คราวหน้าเตรียมใจและกายให้พร้อมนะ” เสียงทุ้มพลิกตัวขึ้นมามองหน้าร่างบางจากด้านบนแล้วพูดสิ่งที่ทำให้ฮยอกแจต้องหน้าแดงหนักเข้าไปอีกจนทำให้คนมองอดใจกับภาพนั้นไม่ไหวกดจูบลงบนเรียวปากแดงนั่นอีกรอบ ใจดวงแกร่งเต้นแรงเร็วไม่ต่างกัน เขามีความสุขมากเหลือเกินที่ได้กอดฮยอกแจไว้อย่างนี้
ฮยอกแจ...คุณทำให้ผมใจเต้นไม่หยุดจริงๆ
_.~;*’¯’*;~._.~;*’¯’*;~._.Flip Love._.~;*’¯’*;~._.~;*’¯’*;~._
กลับไปหน้าบทความ (เม้นให้ไรเตอร์ด้วยน้าาาา >/////<)
