“!!!
พี่คยู!” เจ้าของมือหนาที่แอบอยู่หลังประตูกอดรวบเอาร่างเล็กเข้าไปในอ้อมแขนจนหลังบางชิดอกแกร่งของตนที่ยังพรายไปด้วยหยดน้ำ
“หึหึ ซองมินครับ”
เสียงหัวเราะเจ้าเล่ห์บอกให้รู้ว่ากระต่ายเนื้อนุ่มที่ล่อมาติดกับแล้ว
วันนี้ไม่มีกล้อง ไม่มีพี่แชริมคอยโทรมาจิกก่อนนอน
เพราะมือถือของทั้งตัวเองและซองมินปิดไปตั้งแต่หนีจากรถไปแล้ว
ทางสะดวกเลยสำหรับร่างสูง
“อะ อะไรฮะ”
“มาทำให้คืนนี้เป็นฮันนีมูนของเราจริงๆกันเถอะนะ
ได้มั้ย” คยูฮยอนเอ่ยถามข้างหูบางที่เริ่มแดงก่ำ
“.........ตะ
ต้องตอบด้วยเหรอฮะ” ปากบางเม้มกลั้นเขินหนีอย่างอายๆบอกไป
“ต้องซิ
เพราะครั้งแรกพี่ล่วงเกินซองมินไปทั้งๆที่เราไม่ได้รู้สึกตัว ครั้งนี้พี่อยากให้เป็นความต้องการของซองมินจริงๆ”
คยูฮยอนค่อยๆหันร่างบางเข้ามาหากัน
แก้มนวลที่แดงก่ำจนน่าฟัดกับตาหวานๆที่ปรอยมาพาลทำเอาใจดวงแกร่งสั่น
“นะ ได้มั้ย”
เสียงทุ้มเอ่ยถามเจือน้ำเสียงอ้อนๆจนคนฟังต้องก้มหน้าลง
“.....ก็...ก็ได้ฮะ”
เสียงหวานที่เอ่ยอู้อี้เพราะก้มหน้าเสียจนชิดอกบาง บอกคำที่ทำให้หมาป่าหน้าบาน
ฟึ่บ... ร่างบางถูกอุ้มขึ้นตรงไปยังเตียงนุ่ม
ไฟในห้องเปิดไว้เหลือเพียงหัวเตียงดวงเดียว
เสื้อชุดนอนที่ซองมินเพิ่งจะใส่ได้ครู่เดียวถูกถอดออกอย่างรวดเร็วเพราะหมาป่าใจร้อนด้วยว่าอดอยากปากแห้งมานาน
“อือ...อ..”
เสียงหวานครางในลำคอเมื่อริมฝีปากหนาบดเบียดจูบร้อนไม่ได้ขาด
มือร้านก็ลูบไปตามเนื้อตัวอย่างอ่อนโยนแต่ร้อนแรง
ตรงไหนนุ่มมือก็แวะหยุดบีบเค้นจนพอใจ
ปากหนาผละออกมาขบเม้มตามซอกคอหอม
สร้างรอยรักสีหวานประปรายจนทั่ว กดจูบแรงๆที่ไหล่บาง
มือหนาที่ลูบวนอยู่ที่หน้าท้องบางค่อยๆไล่ลูบขึ้นมาจนเจอตุ่มไตสีสด
ปลายนิ้วร้อนแตะเพียงนิดก็ชูชันจนต้องส่งปากร้อนเข้าดูดดุนชิมรสหวาน
“อ้ะ
อ้า...พี่คยู”
ซองมินรู้สึกอายที่ตัวเองปล่อยเสียงครางออกมาจนต้องยกมือขึ้นปิดปากตนเองไว้แน่น
“อย่าปิดซิ
ซองมินพี่อยากได้ยินเสียงหวานๆนะ” มือหนาค่อยๆดึงแขนเรียวให้ลงมาเกาะไหล่ตนไว้แทน
“ตะ แต่...อ้าาา”
เสียงหวานที่หมายจะเอ่ยท้วงต้องเปลี่ยนเป็นครางดังให้คนฟังพอใจ
เมื่อช่องปากร้อนเข้าครอบครองส่วนอ่อนไหวสีสวยด้านล่าง
ริมฝีปากร้อนรูดขึ้นลงดูดดึงส่วนปลายหนักจนหน้าท้องบางบิดเกร็ง
“อื้อๆ อ้า”
ปากร้อนหนาทั้งดูดดึง
มือหนาก็ไม่ปล่อยให้ว่างลูบไล้ต้นขาด้านในไปมา ไล้ขึ้นบีบเค้นยอดอกสีหวาน จน
ไม่นานแก่นกายสีหวานก็ฉีดพ่นหยาดหยดสีขาว
คยูฮยอนที่ตอนนี้แทบทนไม่ไหวแก่นกายร้อนของตนพองขับแน่นอยากจะสอดแทรกเข้าช่องทางสีหวานที่ยั่วยวนแต่ต้องห้ามใจไว้ไม่ให้รุนแรงกับคนรัก
“อ้ะ...อื้อ...เจ็บ...พี่คยู...อ้า”
มือหนาสอดเข้าเปิดช่องทางที่ปิดแน่นให้เตรียมพร้อมรับแก่นกายร้อนของตน
แต่เพียงแค่สอดนิ้วเข้าไปซองมินก็ร้องบอกด้วยความเจ็บ
“ทนอีกนิดนะคนดี
เดี๋ยวก็ไม่เจ็บแล้ว” น้ำตาหยดเล็กไหลออกคลอนิดๆแต่แล้วความเสียวซ่านก็ค่อยๆเข้าแทนทีความเจ็บ
สะโพกนิ่มเริ่มขยับรับกับนิ้วหนาที่เพิ่มจำนวนและความเร็วเข้าไป
“อือออ อืม...”
เรียวปากบางที่เม้มแน่นกดกลั้นความรู้สึกเสียววูบวาบที่เข้าเล่นงาน
“ซองมิน...”
คยูฮยอนยกตัวขึ้นมากดจูบหวานอีกครั้ง แล้วค่อยๆดึงปลายนิ้วหนาออกมา
ยกเรียวขาบางให้กว้างออก แล้วค่อยๆแทรกแท่งร้อนเข้าไปทีละนิด
“อ้ะ อ้าาา...”
การเตรียมพร้อมที่คยูฮยอนยอมอดทนได้ผล
ซองมินไม่ได้ดูเจ็บปวดอย่างที่คิดเมื่อแก่นกายของตนเข้าไปจนสุด
“อื้อๆ อ้ะๆๆๆ ดะ
เดี๋ยว อ้าๆๆๆ”
ทันทีที่เห็นซองมินไม่เจ็บแล้วสะโพกหนาก็ร่อนส่งความเร็วจนเสียงหวานครางลั่น
แก่นกายกระแทกเข้าลึกเป็นจังหวะระรัว
กายบางเลื่อนขึ้นไปตามแรงกระแทกจนต้องเอามือบางเกาะแขนแกร่งไว้ไม่ให้เลื่อนขึ้นตามแรงส่ง
“อ้ะ อ้ะ อ้าๆๆ”
ความอดทนที่ทนมาวันนี้เขาได้กอดซองมินอีกครั้งแล้วด้วยความเต็มใจ
ความเร็วของแรงกระแทกลดลงเพียงนิดเมื่อปากร้อนก้มลงบดเบียดจูบที่ปากบางและยอดอกสีหวาน
“อ่าห์...ซองมินของพี่
อืม...”
“พะ พี่คยู อื้อๆ
เร็ว...ไป อ้าๆๆ”
ปลายของแท่งร้อนกดเข้าไปย้ำๆที่จุดกระสันภายในจนซองมินเกร็งช่องทางสีสดรัดแน่นอย่างเสียวซ่าน
“อ้ะ ผม...อื้อ
ผม...ไม่ไหว อ้า....แล้ว” มือบางกำผ้าปูเตียงแน่นอย่างทนไม่ไหวด้วยแรงอารมณ์
ดวงตาปรือปรอย กับริมฝีปากที่ถูกบดจูบจนแดงช้ำ
เอวบางบิดเบาๆเมื่อใกล้จะถึงจุดทำเอาคยูฮยอนส่งแก่นกายร้อนของตนระรัวเร็วให้ถึงฝั่งฝันพร้อมกัน
“อ้าาาาา.....”
“อืมม...”
เสียงทุ้มและเสียงหวานครางรับกันเมื่อแก่นกายของทั้งสองฉีดพ่นหยดหยาดของความรักออกมาจนหมด
“แฮ่กๆ...” แรงที่มีเพียงน้อยนิดของซองมินถูกใช้จนหมด
ริมฝีปากสีหวานอ้ากอบเอาอากาศเข้าปอดได้เพียงนิด ก็ถูกริมฝีปากหนาบดจูบปิดทางเข้าของอากาศอีกครั้ง
“อืมมม...”
“ซองมินของพี่น่ารักที่สุดเลย...จุ้บ”
คยุฮยอนที่จูบแล้วจูบอีกกับคนรักหน้าหวานที่ยังไม่หายเหนื่อยซักเท่าไหร่
“อือ..พี่คยู อะ
ออกไปก่อน ดะได้มั้ยฮะ”
ซองมินที่ยังถูกคร่อมและส่วนที่เชื่อมกันไว้ให้เป็นหนึ่งเดียวกันของคยูฮยอนยังอยู่ในตัวเขาอยู่เลย
แต่เด็กน่ารักหรือจะกล้าบอกตรงๆ
คยูฮยอนยกยิ้มมุมปากเล็กๆอย่างเจ้าเล่ห์อีกแล้ว
กายหนาขยับลุกขึ้นเหมือนมีท่าทีจะถอดแก่นกายตนออก แต่สิ่งนั้นกลับแข็งขืนและสอดแทรกเข้าใหม่จนเสียงหวานร้องหลง
“อ๊า~~” มือเรียวยกขึ้นปิดปากตัวเองฉับอย่างตกใจตัวเอง
แล้วก็ต้องทำใจเมื่อเสียงทุ้มเอ่ยบอกประโยคที่ต้องทำใจรอเห็นพระทิตย์ของวันรุ่งขึ้นได้เลยว่า....
“หึ...ฮันนีมูนของเรายังไม่จบหรอกนะครับที่รัก”
เอ็นซีแบบคร่าวๆนะคะรออ่านในสเปเชียลจะเยอะกว่านี้ -.,-
