Chapter31 บทลงโทษรสคาราเมล
ภาพที่คนอื่นอาจเห็นเป็นเด็กเล็กๆกินขนม
แต่หากในสายตาของคยูฮยอนแล้ว มันช่างเป็นภาพที่อันตรายซะเหลือเกิน
ก้อนหนืดในลำคอหนาถูกกลืนลงอย่างยากลำบาก
ราวกับกำลังกลืนน้ำตาลเหลวหวานนั้นลงไปพร้อมกับริมฝีปากแดงฉ่ำ
ลิ้นเล็กแลบออกมาเลียไปทั่วปลายนิ้วเมื่อคาราเมลหอมหวานนั้นหมดลง
พร้อมกับความอดทนของร่างสูงที่หมดลงเช่นกัน
“อ้ะ!!”
มือหนาคว้าเอาปลายนิ้วเล็กที่กำลังถูกลิ้นนิ่มเลียจนชุ่มเข้าปากร้อนไป
รสสัมผัสที่เปลี่ยนไปจากลิ้นนิ่มของตนเองกลายเปลี่ยนลิ้นสากร้อนไล้เลียไปทั่วเรียกความร้อนให้โจมตีทั่วร่างทันที
ซองมินยืนนิ่งไม่กล้าขยับกับใบหน้าที่ถูกสาดสีแดงก่ำเข้าใส่ได้แต่ปล่อยให้คยูฮยอนเก็บตวงความหวานจากปลายนิ้วของตน
และไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่ร่างนิ่มไปชิดกายสูงซะแล้ว
ใจดวงน้อยเต้นตึกตักระรัวจนคาดว่าอีกคนคงได้ยินและเต้นแรงไม่ต่างกัน
มือหนาอีกข้างโอบเอวนุ่มเข้าชิด ท่ามกลางกลิ่นคาราเมล
อบอวลไปทั่วห้องครัวกว้างที่เงียบสงัดในยามดึก
“คะ คยู...” เสียงหวานเอ่ยเรียกคนที่ยอมปล่อยปลายนิ้วตนเองออกแล้วมาประกบริมฝีปากร้อนแทรกซอนหารสหวานที่ยังคลุ้งทั่วโพรงปากนิ่ม
“....อึก...อื้อ...”
เสียงหวานที่ครางผ่านลำคอ เมื่อเรียวปากสวยถูกปิดสนิทด้วยเรียวปากร้อนของคนรัก
ที่บดเบียดลงมาอย่างที่ไม่เบาแรง ร่างเล็กว่าสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าคนรักแปลกไป
“อ่าห์.....อื้มมม....”
ปากบางที่ได้โอกาสอ้าออกหุบอากาศเข้าไปได้เพียงนิดก็ถูกริมฝีปากร้อนบดลงอีกครั้ง
ดวงตาหวานที่ปิดปี๋ลงไปอย่างตกใจไม่น้อยที่คยูฮยอนรุนแรงกว่าปกติ
เอวนิ่มถูกดันจนติดเคาน์เตอร์
มือเล็กที่กำเสื้อเชิ้ตคนรัก
ยิ่งกำแน่นขึ้นเมื่อ มือหยาบล้วงเข้าด้านในเสื้อนิ่มที่แม้จะมีเสื้อตัวหนากันความหนาวอีกชั้นอยู่ก็ไม่ได้เป็นอุปสรรค
“อ่ะ...อ้ะ
คยู!”
เสียงหวานร้องหลงเมื่อเสื้อผ้าส่วนล่างถูกปลดเปลื้องออกหมดในขณะที่ตนเองยังมึนๆงงๆกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว
“อะ..อะไร...อ้า~”
มือที่เย็นเยียบจากอากาศสัมผัสเข้ากับผิวเนื้อนุ่มอุ่นที่อยู่ภายในเสื้อนิ่ม
สร้างความเสียวซ่านให้กับซองมินได้ไม่น้อย
“อื้อออ...คยู...”
ปลายนิ้วเย็นที่สอดเข้าบดเค้นยอดอกสีสดที่ชูชันขึ้นรับกับอุณหภูมินั้น
พร้อมกับริมฝีปากล่างถูกขบกัดซ้ำความช้ำลงเพิ่ม ก้นนิ่มและเอวอิ่มยิ่งดันเข้าชิดเคาน์เตอร์เย็นเยียบ
มือหนาอีกข้างลากลงไล้วนกับต้นขาที่ความอุ่นลดลง
เมื่อถูกถอดสิ่งปกคลุมออกไม่เหลือ
เรียวขาขาวที่เบียดชิดกันราวกับพยายามปกป้องสิ่งอ่อนไหวจากอุณหภูมิภายนอกและมือที่เย็นจัดคู่นั้น
คยูฮยอนผละริมฝีปากหนาออกมาไล้ตามแก้มนวล
ริมหูบาง กดจูบสร้างรอยสีเข้มที่แทบจะขึ้นสีเลือดตรงซอกคอขาวให้เห็นได้อย่างชัดเจนราวกับอยากจะประกาศให้ใครๆได้รู้กัน
“อ้ะ...อึก...อ้าา....”
เสียงหวานครางออกมาเมื่อมือหนาตรงเข้าลูบไล้แก่นกายเล็ก
ลูบเพียงแผ่วเบาก็เริ่มตั้งชันได้ไม่ยาก
ขาหนาข้างหนึ่งที่ยังอยู่ในชุดครบแทรกเข้าไปตรงกลางให้เรียวขาขาวอ้าออกกว้างขึ้น
มือเล็กที่กำอยู่ที่เสื้อเชิ้ตด้านข้างเปลี่ยนมาเป็นคล้องคอหนาแทน
เมื่อเริ่มรู้สึกว่าขาเริ่มอ่อนแรง
“อึก...คยู...ไป
อ้ะ...ที่ห้อง...ไม่ได้..เหรอ..อ้าาา”
เมื่อรู้ว่าคงไม่หยุดกิจกรรมที่ทำอย่างนี้ลงแน่ และที่นี่มันก็ไม่มิดชิดเท่าไหร่นัก
เสียงหวานเรียกถามอย่างลำบากเมื่ออารมณ์ถูกปลุกขึ้นไม่เว้นจังหวะ
หากแต่เพียงเสียงหวานที่เอ่ยออกมาสลับกับเสียงครางว่าจบ
มือหนาก็ใส่จังหวะให้แก่นกายเล็กเร็วขึ้นไปอีกเสียอย่างนั้น
“ไม่ได้...ผมจะทำโทษ”
เสียงทุ้มนุ่มก้มลงกระซิบชิดริมหูเล็ก
แล้วประทับจูบลงบนกลีบปากบางอีกครั้ง ดูดดุนลิ้นเล็กอย่างแรง ราวกับบอกว่านี่คือ
การลงโทษอันแสนหวาน
“อึก...ลงโทษ...อ้า
อะไร..อ่ะ...”
กลีบปากล่างถูกขบกัดอีกครั้งเมื่อมือหยาบยกเรียวขาข้างหนึ่งให้เกี่ยวเอวหนาเอาไว้
แล้วมือที่เริ่มอุ่นขึ้นก็ไล้ลงด้านล่างจนเจอปากช่องทางอุ่นที่ปิดสนิท
“อึก..อื้ออออ....”
เรียวปากช้ำปิดสนิท
อ้าออกส่งเสียงลอดออกมาเมื่อจุดอ่อนไหวถูกปลายนิ้วหยาบกดแทรกทีละนิด ผ่านกลีบทางที่เกร็งแน่นเข้าไปช้าๆจนสุดความยาวนิ้ว
แล้วแช่ทิ้งนิ่งไว้
“...อึก...ลงโทษ...ที่ปล่อยให้คนอื่น
กอดเอาได้ง่ายๆ”
เสียงทุ้มพูดชิดริมหูเล็กที่แดงก่ำเหมือนส่วนอื่นๆที่แทบเหลวคาอกแกร่ง
แม้จะเหมือนเอ่ยออกมาธรรมดาแต่ตอนนี้ร่างสูงก็กำลังร้อนระอุ
ยิ่งส่วนล่างที่แข็งพองดันออกมาอยากจะสอดใส่แทนปลายนิ้วของตัวเองแทบใจจะขาด
“อ้ะ!!
อ้าา...อื้อออ..คยู...อื้อ...”
กายนิ่มสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อ
มือหนาช้อนเอาสะโพกพายขึ้นบนเคาน์เตอร์
ขาเรียวขาวแยกออกกว้างทันทีเมื่อมีกายหนาแทรกอยู่
ปลายนิ้วร้อนที่ส่งเข้าไปในช่องทางเล็กอุ่นสอดเข้าลึกยิ่งขึ้นเรียกให้เสียงหวานครางไม่ขาดสายเมื่อนิ้วทั้งสามนั้นเริ่มเคลื่อนเข้าออกเป็นจังหวะเนิบนาบ
“อึกๆ...อ้ะ..คยู...ฉัน..ไม่..อื้อ
รู้..นี่นา...” แขนขาวคล้องคอแกร่งเอาไว้ ไม่ให้ตัวเองที่ไร้แรงนอนราบไป
กึ่งออดอ้อนยามถูกดุ
“อ้าา...ตะ
ตรงนั้น...อึก..อ้ะๆๆ”
ปลายนิ้วแกร่งที่สอดหายเข้าไปในช่องทางนิ่ม
ตอนนี้เปียกชุ่มและแทรกลึกเข้าไปกดซ้ำราวกับไม่ฟังเสียงหวานที่พยายามเอ่ยนั้น
ริมฝีปากหนาก็กดจูบเรียวปากอิ่มแย่งอากาศราวกับแกล้งซ้ำ
มือร้อนอีกข้างยังคงฟอนเฟ้นแผ่นอกนูนนิ่มที่ขึ้นรอยตามแรง
เมื่อเห็นว่าช่องทางชุ่มพร้อมกับการรับสิ่งที่ใหญ่กว่า
และสิ่งนั้นก็เกินทนแล้ว กายหนาที่ยังมีอาภรณ์อยู่ครบตรงข้ามกับร่างนิ่มผละออกเพียงครู่เพื่อปลดเอาสิ่งที่พองแน่นออกมา
โดยที่กางเกงเนื้อหนาสีดำนั้นยังไม่หลุดออกไป
เรียวปากร้อนบดลงบนกลีบปากของคนรักอีกครั้ง
กดแทรกลิ้นร้อนของตนเข้าไป บดเบียดแนบชิดแต่เจือกลิ่นคาราเมลที่หอมหวลไปทั่ว
“คะคยู...เข้า..อ่ะ...อึก...เข้ามา...”
นิ้วหนาที่ถอนออกไปทำให้ช่องทางสีสวยที่เคยมีบางสิ่งให้บีบรัดและกดที่จุดกระสันรู้สึกขาดหายและต้องการสิ่งเติมเต็ม
แก่นกายร้อนที่พองแข็งเต็มขนาดถูกจับเอาส่วนปลายไล้วนที่กลีบปากทางสีสดไปมา
“อึก...”
เพิ่งแค่ส่วนปลายปริ่มน้ำสีขุ่นเท่านั้นที่มือหนาส่งเข้าไปในทางที่บีบรัดระรัวเมื่อมีบางอย่างกดแทรก
คยูฮยอนกัดฟันคมแน่นอย่างข่มอารมณ์ไม่น้อย
เมื่อเขาหมายจะให้คนรักของเขาจำบทเรียนแสนหวานนี้ให้ย้ำเตือนเอาไว้
เพียงแค่ส่วนปลายที่ส่งเข้ามานิดเดียวเท่านั้น
สะโพกนิ่มก็เริ่มขยับเข้าหา เมื่อรู้ว่ายังมีความยาวที่ตามมาอีก
แต่แล้วสะโพกสอบกลับไม่กดดันแทรกแก่นกายเข้ามาจนสุด แต่กลับเคลื่อนกายเข้าออกเพียงไม่ถึงครึ่งทาง
“อึ้ก..คยู...เข้า..อื้อ
เข้ามา...ฮึก..อีกซิ”
“...สัญญากับผม..ว่าคุณจะไม่ปล่อย...ให้ใครกอดแบบนั้นอีก”
เสียงทุ้มที่เจือแรงอารมณ์
กับดวงตาสีนิลที่จ้องมองมา ทำให้ร่างขาวในอ้อมกอดพยักหน้ารับอย่างรวดเร็วทันที
ปลายเล็บเรียวจิกลงบนแผ่นหลังหนาผ่านผ้าเนื้อนุ่มอีกชั้นเมื่อผู้ลงโทษไม่ถอดสิ่งใดออกจากกายหนาเลย
“ฉัน...อึก...ไม่รู้
จริงๆ...ว่า...อือ..โกโก้..อึกจะ...กอดอ่า~”
ดวงตาหวานที่ปรือปรอยช้อนมองคนที่ยังขยับกายเข้าหาช้าๆทีละนิดอย่างเว้าวอน
ร่างอวบเจ้าของริมฝีปากช้ำถูกกัดจนแดง
กลั้นความรู้สึกที่ตีซ่านเข้ามานั้น
เป็นฝ่ายยืดตัวขึ้นบดจูบหวานๆให้ร่างสูงอย่างขอโทษแทน
“จุ้บ...ขอโทษนะ...อึก..นะ..คยู..”
ความหวิวไหวเข้าเล่นปราบแต่กลับไม่สุด กายนิ่มเป็นฝ่ายแอ่นเข้าหาแท่งร้อนเอง
สะโพกขาวไหวไปมาด้วยความเสียวซ่านพลางเอ่ยขอโทษ พร้อมกับจูบหวานๆจนคนร่างสูงแทบทนไม่ไหว
“ถ้าอย่างนั้น...คุณควรรู้ไว้...ว่าผมหวง...หวงคุณแค่ไหน”
“อึก...รู้..อือ..แล้ว..ไม่ให้
อึก..ใครกอดแล้ว...”
“แค่กอดงั้นเหรอ”
“..ฮึก..ทุกอย่างเลย...อือ
ไม่ให้ใคร...ยกเว้น..คยู อึก..คนเดียว”
เสียงหวานเอ่ยคำน่ารักที่ใจไม่ปฏิเสธออกมาด้วยความทรมานที่มีความเสียวซ่านแล่นปลาบไปทั่วกาย
กายอวบขาวบิดไปมาด้วยความหวิวไหว
ตอนนี้ไม่ว่าคยูฮยอนจะขอให้เขาสัญญาอะไรก็ยอมทั้งนั้นแล้ว
เมื่อเห็นว่าซองมินยอมสัญญาและรับคำจะไม่ให้ใครยกเว้นตนเองคนเดียวแตะต้องดั่งใจ
แก่นกายร้อนกดแทรกเข้ากระแทกจนสุดอย่างที่ร่างอวบไม่ทันตั้งตัวอย่างรวดเร็ว
“อ่ะ! อ้าาาา!!...”
ซองมินร้องหวีดครางออกมาไม่ได้ยาวก็ต้องเปลี่ยนเป็นครางสั้นๆไม่ได้หยุด
เมื่อท่อนเนื้อร้อนที่อัดความต้องการไว้แน่นกดแทรกระรัวเข้ามาไม่ได้เว้นจังหวะ จนมือบางข้างหนึ่งค้ำลงไปบนเคาน์เตอร์เย็น
ไม่ให้ตัวเองเอนไหวไปตามแรงกระแทก
“อ้ะๆๆอ้าๆๆ...อื้อ...อ้าๆๆ”
ปากบางที่เม้มสลับคลายปลดปล่อยเสียงหวานที่ร้องสั่นตามจังหวะกระแทก
ปลายแท่งร้อนส่งเข้าจนสุดบดเข้าหาจุดกระสันภายในที่รู้ดีว่าเมื่อกดกระแทกเข้าไป
ช่องทางสีสวยก็จะรัดแก่นกายแน่นขึ้นทันที
“อ่าห์...อึกๆ”
เสียงคำรามต่ำในคอของคยูฮยอนเรียกให้ตาหวานปรือขึ้นมองใบหน้าคมที่ชุ่มเหงื่อ
นัยน์ตาคมมองลงต่ำยังจุดที่เคลื่อนหายสอดแทรกเข้าไปยังจุดสีสด
มือหนึ่งจับขาเรียวออกกว้างเพื่อให้ร่างหนาของตนได้แทรกเข้าลึกขึ้น
อีกข้างโอบประคองสะโพกนิ่มไว้ไม่ให้เคลื่อนออกห่างตามแรงกระแทก
“อือ...อ้าๆๆ...คยู...อื้ออ...”
เสียงหวานเรียกชื่อคนรักที่ผละสายตาจากจุดนั้นขึ้นมามองสบในตาหวานที่มองมาเพียงครู่แล้วก้มลงบดจูบที่กลีบปากแดง
บดเบียดแทรกลิ้นร้อนเข้ากวาดต้อนลิ้นเล็กรับรสจูบที่หวานปนขมไม่เหมือนเช่นทุกครั้ง
กลิ่นคาราเมลที่ยังเจือโชยมาเป็นระยะยิ่งเหมือนเป็นตัวช่วยรับรสสัมผัสให้รู้สึกถึงความหวานจากน้ำตาลสีไหม้
“อ้ะๆ...อืมมม...”
มือหนาไล้ไปทั่วต้นขาเรียวแล้วหยุดลงที่แก่นกายเล็กที่ปริ่มน้ำสีขุ่นขาวมาสักพักแล้ว
ปลายนิ้วกร้านไล้ขึ้นลงที่ท่อนเนื้อสีสวย ใส่จังหวะตามแรงกระแทก
จนท่อนเนื้อเล็กพองแข็งใกล้จะปลดปล่อย
“อื้อ..คยู...ฉะฉัน...อือ...ฉันจะ...อือออ”
ปลายนิ้วหนาเลื่อนมากดไว้ที่ปลายแก่นกายเล็ก
ราวกับกลั้นเส้นทางปลดปล่อยที่อยู่ไม่ไกลของคนร่างนิ่มลง
มือเล็กสั่นเล็กน้อยยามผละจากไหล่หนาลงมาวางทับกับมือใหญ่ที่กำรอบแก่นกายเล็กของตนเองแน่น
“อืม..ฉันไม่..อึก..ไหว..แล้ว
อือ..ปล่อยนะ”
ในคราแรกความทรมานมาจากการไม่ได้เติมเต็มในช่องทางอ่อนไหว
ครานี้กลับเป็นการปลดปล่อยที่ไม่ได้เป็นไปตามต้องการ
มือเล็กพยายามจับมือหนาออกทั้งที่ไร้เรี่ยวแรง
กรอด...
ฟันคมกัดกันแน่น
เมื่อตนเองก็ใกล้จะปลดปล่อยเช่นกันแต่การลงโทษของเขายังไม่จบ
เมื่อปลายทางของซองมินใกล้จะถึงแต่ไม่ได้ปลดปล่อย
ช่องทางสีสดก็ยิ่งบีบรัดตัวแน่นจนเขาแทบจะขยับตัวไม่ได้
จนต้องเคลื่อนกายเข้าออกช้าลง
“ปะปล่อย...อือ..คยู..อึก
คยู~” เสียงหวานที่เรียกร้องขออย่างเย้ายวน
ประกอบกับมือเล็กที่พยายามใส่จังหวะให้แก่นกายตนเองผ่านมือหนาของเขามันยิ่งกว่ากระตุ้นอารมณ์
“อึก...อือ...”
ความทรมานแล่นไปทั่ว มือเล็กที่พยายามดันมือหนาให้ช่วยปลดปล่อยไม่ส่งผลอะไรเลย
มืออีกข้างยกขึ้นมาเค้นคลึงที่ยอดอกนิ่มของตนเองจนยิ่งบิดเร้าสะโพกเข้าหาแท่งร้อนด้านล่าง
“ซองมิน...อึก...”
สุดท้ายความอดทนของคยูฮยอนก็สะบั้นลงเมื่อ
กลีบสีสดด้านล่างรัดแน่นและรู้สึกราวกับดูดดึงเอาแก่นกายร้อนให้ขยับเข้าลึก
การกระทำที่ตรงข้ามกับใบหน้าชมพูที่พริ้ม
ริมฝีปากที่กัดแน่นสลับกับอ้าออกครางเสียงหวานอย่างไร้เดียงสา
ใสซื่อเหมือนไม่รู้ตัวปล่อยให้ความรู้สึกนำพาร่างกายให้เป็นไป
สะโพกหนาดันขยับแก่นกายเข้าออกเร็วขึ้นอีกครั้งขณะขยับมือหนาที่จับแก่นกายเล็กขึ้นลงเร็วขึ้นตามไปด้วย
“อึก..อ้ะๆๆ...อ้าาา!!!!”
เพียงแค่แท่งร้อนกดแทรกเร็วขึ้น
กระแทกเข้าจุดกระสันภายในพร้อมกับมือหนาที่ขยับเคลื่อนแก่นกายเล็กไปพร้อมกัน
ช่องทางสีสดก็บีบรัดพร้อมกับปล่อยเอาหยาดหยดสีขาวออกมาเต็มมือหนา
“อ้า!!!!!!!!”
“อึก...อ่าห์!!” เมื่อแท่งร้อนเล็กได้ปลดปล่อย สะโพกหนาก็เคลื่อนที่เข้าออกง่ายขึ้น
แต่แรงบีบรัดก็ยังไม่คลายไป แก่นกายร้อนที่อัดอั้นมาตั้งแต่แรก
แข็งร้อนกดแทรกเข้าในกลีบสีสวยจนเกร็งกระตุกฉีดพ่นน้ำสีขุ่นเข้าเต็มช่องทางบีบรัด
คยูฮยอนถอดแท่งร้อนออกมาเพียงนิดแล้วกดเข้าไปใหม่พร้อมฉีดซ้ำอีกครั้งให้หมดทุกหยาดหยด
สะโพกบางกระตุกรับเสียววูบเมื่อรู้สึกถึงความอุ่นซ่านที่ฉีดเข้าภายใน
และเริ่มเหนอะตามร่องขาขาว
“ฮ๊าๆ....อาห์ๆ...”
เสียงหอบเล็กๆของซองมินดังขึ้นสลับกับจังหวะหยุดกลืนก้อนหนืดลงคอ ทำให้คยูฮยอนโน้มลงบดจูบคนที่แทบหมดแรงบนเคาน์เตอร์กว้าง
กายนิ่มเอนลงแทบจะแนบกายนอนหงายอยู่รอมร่อด้วยความเหนื่อยอ่อน
เขาไม่เคยรู้สึกเสียวซ่านขนาดนี้มาก่อนเลย
เพราะคยูฮยอนที่อ่อนโยนและนิ่งๆคนนั้นมักจะมีเพียงความอ่อนหวานส่งมาให้
จนซองมินคิดไว้เลยว่า...จะไม่ทำให้คยูหึงอีกแล้ว
“อืมมม...จุ้บ”
เมื่อร่างสูงจูบจนพอใจ ก็ยอมถอดริมฝีปากร้อนออกมาแล้วจุ้บเบาๆอีกหนึ่งครั้ง
ประทับย้ำให้คนน่ารักช้อนตามอง
“คยู...โกรธเหรอ....”
ร่างเล็กที่เอนกาย กึ่งนั่งกึ่งนอนบนเคาน์เคอร์ช้อนตาถามคนรักที่คร่อมแขนสองข้างกักตัวตนเองไว้
เอ่ยถาม เมื่อจังหวะการหายใจเข้าสู่ปกติ
“.....”
“งือ....อย่าโกรธฉันเลยนะ
นะนะนะ”
เสียงหวานง้อเต็มที่เช่นทุกครั้งที่ไม่ว่าจะคิดเองเออเองไป
หรือว่าจะทำให้คนรักเคืองเช่นวันนี้ เมื่อเห็นว่าคยูฮยอนยังคงมองมานิ่ง
ด้วยแววตาที่อ่านไม่ออกโดยไม่รู้ว่าความจริง ลูกชายร้านเบเกอรี่คนนี้กำลังรอดูว่า กระต่ายจมูกดีของเขาจะทำยังไงต่อไปต่างหากล่ะ
“.......”
“คยูอ่า...จุ้บนะ...อือ....อืมมมม”
ริมฝีปากเล็กแดงเป็นฝ่ายยื่นไปกดจูบก่อน
แต่ว่าคราวนี้ยอมเอาใจคนรักด้วยการเริ่มต้นเองกดแทรกลิ้นเล็กเข้าหาลิ้นร้อนที่เริ่มขยับตอบแลกพันความหอมหวานอีกครั้ง
แล้วมีหรือที่คยูฮยอนจะยอมปล่อยโอกาสจากคนที่คิดเองเออเองลอยไปเฉยๆ มือหนาก็เริ่มลูบไล้ร่างนิ่มเช่นกัน
“อือ...คยู~”
บทลงโทษแสนหวานรอบสองเริ่มขึ้นอีกครั้ง
แต่ครั้งนี้คงต้องเรียกเป็น บทรักแสนหวานแล้วล่ะ...
...แต่คนทั้งสองลืมอะไรไปรึเปล่าเนี่ย...นี่มันห้องครัวของร้านใหญ่ที่ยังเปิดไฟจ้านะ
>.,<
อ่านต่อได้ที่หน้านี้ค่ะ ^^ http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=755193&chapter=35
